حجم سنگین انتظارم 

روی دوش ایوب هم سنگینی میکند

و می کشد مرا،روزی هزار بار

من در تکاپوی مردن بودم که تو سر رسیدی

با کوله باری از عشق

و خدایی که سالها گمش کرده بودم

دقیقا در یاس آورترین فصل انزوا

به عشق ایمان آوردم

به لبخند زنی که قطعه ای از خدا بود

و خدا گونه مرا به آغوش فشورد